Köylünün biri, Peygamber efendimizin yanına gelmişti. Resûlullah’a karşı fevkalâde hürmetinden dolayı elini uzatmadan oturdu. Zira elleri nasırlı ve çatlak olduğu için incitmekten çekindi. Duruma vâkıf olan Resûl-i Ekrem (sallahü aleyhi vesellem) kendi elini ona uzattı. Köylü hürmetle tuttu, muhabbetle musafahalaştılar. Fakat köylünün kalbinde bir eziklik meydana geldi.
- Yâ Resûlullah! Toprakla uğraşmaktan yarılarak nasırlaşan kaba ve sert ellerimle mübârek elinizi sıkıp incitmek istemedim. Resûlullah efendimiz, köylünün bu mahcubiyetini, gidermek için, onun ellerini ellerinin arasına alarak buyurdu ki: “Bu eller öyle eller ki, onları hem Allah, hem de Resûlü sever. Çalışan ve şerha şerha yarılan eller muhteremdir.”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder