Akıllı bir ihtiyar dünyadan elini eteğini çekmiş, dağdaki bir mağaraya sığınmıştı. O karanlık yerde sabredip kanaat içinde yaşıyordu. Bu zat görünüşte insan, ama hal ve hareketinde melek huylu bir kimseydi.Ancak bu ihtiyarın bulunduğu şehirde zalim bir emir bulunuyordu. Bu emir, en çok zayıflara ve acizlere eziyet ediyordu. Onun kötü şöhreti her tarafa yayıldı. Ülkede yaşayanlar gece gündüz demeden kendisine beddua yağdırıyor ve lanet okuyorlardı. Zalim Emir, bir taraftan da bu mağaradaki ihtiyarı ziyaret ederek bağlılığını bildirmekten geri kalmazdı. Lakin o Allah dostu ihtiyar, kendisine yüz vermezdi.
Bir defasında göz göze geldiklerinde ona; “Ey mübarek zat, beni gördükçe ardını dönüyor, gözünü kaçırıyor, yüzünü ekşitiyorsun. Oysa bilirsin ki ben sana muhabbet duyup, seni sevdiğim için hep ziyaretine gelirim. Ancak bana şu düşmanlığının sebebini anlayamadım. Sebebi nedir? Senden beni herkesten üstün tutmanı, bana hürmet etmeni istemiyorum. Fakat herkese nasıl davranıyorsan bana da aynı davranışı göstermeni bekliyorum” der. Allah dostu ihtiyar, bu sözler üzerine öfkelenerek; -“Ey bu toprakların hakimi, bu zavallı halk senin yüzünden perişan oldu. Sayende zulmün bini bir parça olsa da ben onları seviyorum. Sen benim sevdiklerime zulüm ediyor, onları sevmiyorsun. Bu yüzden senin beni sevdiğine inanmıyorum. Beni seven sevdiklerimi de sever. Gelip muhabbetle benim elimi öpeceğine git benim sevdiklerimin gönlünü al ve onları sev. Bu durumda ben seni yaptıklarından ötürü sevmediğim halde, nasıl sevdiğimi söylerim” der.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder