Zamanın birinde bir kadın, gittiği her ortamda komşusunun aleyhinde konuşuyormuş. Hakkındaki konuşmalar kulağına gelen komşu, bu kadından şikâyetçi olmuş. Mahkeme günü kadın kendinde bir kusur görmeyerek hâkime, sözler kimseye zarar vermez ki neden beni buraya çağırdınız, demiş. Peki, demiş hâkim, şimdi evine dön ve bir kâğıda komşunla ilgili söylediğin şeyleri yaz. Sonra kâğıdı ufak parçalara ayırıp dışarı savur. Yarın da buraya gel, davanın sonucunu açıklayacağım. Kadın denileni yapıp ertesi gün gelmiş. Hâkim, dün yırtıp sokağa attığın kâğıtları toplayıp bir araya getirebilirsen serbestsin ama bunu başaramazsan bir yıl hapis cezasına çarptırılacaksın, demiş. Kadın, bu mümkün değil, rüzgâr onları başka yerlere savurmuştur, diyerek isyan etmiş. Hâkim son sözünü söylemiş: Sözün kime ne zararı var ki diyordun. Söylediğin sözler de o kâğıt parçaları gibi etrafa dağıldı, kim bilir nerelere ulaştı ve komşunun itibarını zedeledi. Artık senin o komşuna verdiğin zararı telafi etmen çok zor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder