Kanuni, Dünya padişahı olmasına rağmen din ve ilim adamlarına, hocalarına son derece nazik, şefkatli ve saygılı davranıyordu. Bu saygı, sevgi, merhamet ve insanlık, sınıf ve sıfat ayrımı yapmaksızın bütün halkını kucaklıyordu. Hatta hayvanları, bitki ve ağaçları bile içine alıyordu...
Bu konuda çok hassas ve ince fikirliydi. Bir defasında sarayın bahçesindeki elma ağaçlarını karıncaların sardığını gördü. Fakat bunlara dokunamadı. Hocası Zembilli Ali Efendi'nin görüş ve tavsiyesine başvurmaya da utandı.
Çareyi, sarayın bahçesindeki bir ağacın üzerine şu şiiri yazmakta buldu. Bu şiirin, hocasına okutulmasını emretti. Şiir böyleydi:
Ağacı eğer sarmış ise karınca
Ne lazım gelir karıncayı kırınca.
Şeyhülislam Zembilli Ali Efendi şiiri okudu. Cevap olarak aynı incelik ve güzellikteki şu şiiri yazdı:
Yarın Hakk'ın huzuruna varınca
Süleyman'dan hakkın alır karınca.
Hocasına yazdığı bu şiiri okuyan Kanuni Sultan Süleyman bahçedeki karıncaya dokunmadı. Zaten istese de bunu yapamazdı. Dünyayı titretmesine rağmen karıncayı incitemeyecek kadar şefkatliydi ve kadife gibi bir yüreği vardı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder