Şefkat kahramanı olan bir anne hiç evladını ateşe atar mı? Ancak ilerisini göremezse atabilir. Şöyle ki: Bir annenin tek düşüncesi evlatlarının sadece şu geçici, dünyevi gelecekleri olur, ondan bin kere, milyon kere daha önemli olan ebedi, uhrevi geleceklerini düşünmez, dikkate alınmazsa onu ateşe atıyor demektir.
O anne, çocuğunun dünyevi geleceğinin tehlikeye düşmemesi, ileride rahat etmesi için her türlü fedakarlığı yapar. "Oğlum okusun, doktor, mühendis, paşa olsun" der ve bütün malını harcar: Allah'ını, dinini, Kur'an'ını öğretmekten vazgeçip mesela Avrupa'ya gönderir. Fakat çocuğun ebedi hayatı tehlikeye giriyor mu, girmiyor mu düşünmez bile. Dünya hapsinden kurtarmaya çalışır; imansızlık ve ibadetsizlik sebebiyle gireceği cehennem hapsini dikkate bile almaz. Ve o masum çocuğu ahirette kendisine şefaatçi olabilecekken davacı yapar. Yakasından tutup, "Niçin bana imanımı, Kur'an'ımı öğretmedin? Öğretseydin ateşe girmezdim" diyeceği hayalinden bile geçmez. Dünyada da İslami terbiyeyi vermediği için o harika şefkatin karşılığını layıkıyla alamaz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder