Ülkenin hükümdarı, yakın birkaç adamıyla birlikte ava çıkmıştı. Av peşinde koşarak şehirden bir hayli uzaklaştılar. Kısa süre sonra gece bastırdı. Uzaktan uzağa bir köy evinin ışıkları seçiliyordu. Hükümdar vezirine seslendi: "Şu köy evine gidip geceyi orada geçirelim. Başka türlü bu soğuktan korunamayız!" Vezir kaşlarını çattı: "Sultanım, basit bir köylünün evine sığınmak hükümdarlığınızın şanına yakışmaz. Burada çadır kurup ateş yakarak ısınmamız daha doğru olur." Köy evinin sahibi, hükümdar ve adamlarının eve takın bir yerde konakladığını işitti. Gücünün elverdiğince bir yemek hazırlatıp koşa koşa hükümdarın huzuruna vardı. Hürmetle etek öptü, söz istedi. Sultanın işareti üzerine de konuşmaya başladı: "Kulunuzun evine misafir olmakla, yüce şanınıza bir noksanlık gelmez, sadece kulunuzun şerefi yükselirdi, ama bunu istemediler." Köylünün sözü, sultanın hoşuna gitmişti. İradesi üzerine geceyi köylünün evinde geçirdiler. Hükümdar, sabah olduğunda köylüye hediyeler verdi, nişanlar taktı, altın keseleri armağan etti.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder